ZIJN DE WENTELTEEFJES DE GENTSE SPICE GIRLS?
Girl Power is dan ook iets wat we tot nu toe enkel kenden in de popmuziek. Maar in het theaterwereldje zijn de Wentelteefjes stilaan een begrip en wat zij laten zien zou men als Girl Power in het theater kunnen bestempelen. De voorbije jaren waren ze telkens te zien tijdens de Gentse Feesten in café’s als Het Gouden Hoofd of de Hotsy Totsy, in 2001 hebben ze echter voor het eerst een “echte” theatervoorstelling opgezet in het Burgcentrum. “Een ander alleluja” toont vijf stoute meisjes en één brave jongen. Tijd dus voor tegengas.
Een wentelteefje is “een snede wittebrood of beschuit, in melk en eieren gedoopt, met kaneel en suiker bestrooid en dan even in de pan met boter gebakken.” Althans zo leert ons van Dale. Of wat in het dialect “verloren brood” heet. Maar wie denkt er aan “verloren brood” als hij vijf teefjes over het theater ziet wentelen, terwijl ze aan elkaar en aan de toeschouwers zowat al het lekkers tonen wat de Schepper hen heeft gegeven?
Nee, dan denk je dus eerder aan een theaterversie van The Spice Girls. Met Justine (Barbara De Jonge) als Scary Spice: vol agressie, onberekenbaar, wild en gevaarlijk. Ze haat homo’s, ze haat lesbiennes, maar in een onbewaakt moment draait ze wel een tong met haar vriendin.
Elske (Lisbeth Maes) is haar tegendeel: de onschuldige, licht onnozele Baby Spice. Zij gelooft alles wat haar Nonkel Lode haar voorhoudt.
Feeken (Ilse Roman) is Posh Spice: bloedmooi maar zo dom als Herman Brusselmans altijd heeft beweerd. In dit geval geïllustreerd door haar blinde geloof in allerlei mysterieuze krachten. Ze wil ook geen seks, iets wat ik mij van Posh eigenlijk wel kan voorstellen. Roddelen dat haar vent haar slipjes draagt, ja, maar waarom doet hij dat? Misschien wel omdat hij niet genoeg aan zijn trekken komt?
Dat is alleszins het geval met Vera (Veerle Malschaert). Net als Sporty Spice heeft zij moeite met haar lichaam. Ze noemt zichzelf lelijk, maar trekt wel exhibitionistisch haar slip uit en steekt haar kont uitdagend in de lucht.
En tenslotte is er Martine (Michelle Adriaense). Zij staat er een beetje buiten. En enkel daarom is ze te vergelijken met Geri Halliwell, die de eerste was om haar eigen weg is gegaan. Haar personage van dominante lesbienne beantwoordt het minst aan de vroegere Ginger Spice.
En tenslotte is er dus nog Philippe Vandemeulebroeke. Als Bennie is hij de pineut van het stuk. “We hadden iemand nodig om te misbruiken,” zegt Barbara onomwonden. Hij mag met een korte monoloog wel het stuk besluiten, maar dat is eerder een “Wiedergutmachung” voor de pesterijen die voorafgaan. “Vooral in het begin lijkt het stuk manonvriendelijk, dat is waar, maar dat is dan gewoon omdat er maar één man in voorkomt en dat is dan wel een heel domme vent. Maar eigenlijk zijn de vijf vrouwen even geschift,” voegt Veerle eraan toe.
Toch kan men zich afvragen waarom zij voor zo’n Girl Power-stuk een beroep hebben gedaan op een mannelijke regisseur: Luc Frans die de oudere jongeren nog wel zullen kennen als Adrian Mole bij het Speeltheater. “Omdat hij de vorige drie stukken van de Wentelteefjes ook heeft geregisseerd,” klinkt het in koor. “En omdat hij zo’n lieve jongen is,” piept iemand. In het kussengevecht dat volgt kunnen we niet zien wie het was.
“Heeft de toekomst nog iets in petto voor de Wentelteefjes?” vragen we ter afronding. “Jazeker, want Nonkel Lode heeft het gezegd,” verzekert Lisbeth. “Humor hoort er alleszins bij,” volgens Ilse. “Ja, maar liefst pijnlijke,” besluit Michelle.