Na het afscheidnemen van de familie reden 4 stoere mannen (3 generaties) om 5u in de morgen, het Italiaanse Verona
tegemoet. Het zou een dag worden om niet snel te vergeten maar dat wisten we vanmorgen nog niet.
Het eerste uur droomden onze 2 toppers, Fynn en zijn vriend Juul, nog van zoete koek of misschien wel van een medaille. Maar toen het echt licht begon te worden was de slaperigheid snel voorbij. En zeker na het verschijnen van een regenboog. Na Belgie was Luxemburg aan de beurt, maar daar waren we sneller door dan we konden ademen. Plassen was plots de boodschap maar een stopplaats was niet snel in zicht. De bomen op de parking van Ikea in Metz brachten dan maar soelaas.
De kilometers vlogen in een gezapige 120km/uur snelheid voorbij, soms wat trager omwille van iets drukker verkeer maar 'het ging vooruit, het ging verbazend goed vooruit'. Metz, Straatsburg, Colmar, de nodige payages (hoeveel ben ik vergeten?) en plots reden we langs Basel, het 4de land dat op onze weg passeerde, Zwitserland. Ondertussen stopten we af en toe enkele minuten om (alweer) te plassen of gewoon om de beentjes te strekken. De klaargemaakte boterhammetjes, sandwiches en gekookte eitjes werden met vreugde in de auto verorberd. Leuk toch zo'n rijdende picknick!
En toen dook de Gothardtunnel voor ons op. File, file en nog eens file. En daar staan rode lichten, oei! Het ging helemaal niet meer vooruit. 17km tunnel, één woord, slaapverwekkend. Onderweg passeerden we enkele prachtige meren en besneeuwde bergtoppen. En ondanks het getokkel op hun spelconsole genoten onze jongens af en toe van de prachtige buitenzichten.
En eindelijk was Italië in zicht. Iedereen blij maar er waren nog 300 km's te gaan, allee rijden natuurlijk. Via het Como-meer, Milaan en Bergamo, waar we een supergote tifo tegenkwamen van Atalanta, de plaatselijke voetbalclub en winnaar van één of andere Europese beker. Na een ommetje, eerst van de autostrade af, dus payage betalen en Tom was even van zijn melk als het cash-geld moest zijn. Vervolgens tanken maar we mochten het niet zelf doen en dan terug een payage-ticket voor de laatste kilometers autostrade.
Iedereen was blij en opgelucht als we voor het eerst het woordje Verona op de borden tegen kwamen. Na wat zoeken vonden we uiteindelijk onze plaats waar we de volgende 5 dagen thuis zouden zijn. En toen kwam de grootste surprise aller tijden. Een prachtig mooi appartement maar ZONDER keuken. Wat nu? Lachen konden we niet echt en onze jongens hadden honger. BEHELPEN!!! Heeft er ooit iemand onder jullie hotdog-worstjes klaargemaakt in een waterkoker? Wel wij hebben dat geflikt. Water gekookt, worsten er in en dan geduldig wachten en klaar was kees. Warm en knapperig.
Tom, onze schoonzoon, is een redelijk-bij-de-pinken-zijnde-jongeman. Hij naar Decatlon, ja van die coureurs die zo goed rijden, een dubbel gasvuurtje gekocht, enkele potten, een pan, bestek (was ook niet op het appartement aanwezig) en we waren gesteld, dachten we. Neen dus, geen vuur om de gas aan te steken en geen keukenhanddoek om af te droegen. Geen paniek dan is er Vokke nog. Een handdoek heb ik ALTIJD in mijn rugzak zitten en dat vuurtje, dat was een avontuurtje. Ik naar beneden want daar was een winkel. En in mijn beste Engels probeerde ik een vuurtje te bemachtigen. Hat waren allemaal aangapaste vreemdelingen ze spraken allen Italiaans. Ik dus weinig en zeker niet genoeg om een vuurtje te vragen. Ik werd zelfs aan de telefoon gevraagd maar buiten dat hij moest weten waar ik vandaan kwam heb ik er weinig tot niets van begrepen. Uiteindelijk stonden we met 7 (6 en ik) in de winkel maar zonder vuur. Tot plots iemand dacht dat ik een bricqué moest hebben en onder die bricquéés lag zo'n aansteker om het gasvuur aan te zetten. Moeilijk gaat ook maar vanaf morgen kunnen we toch zelf eten maken.
Alsof de duivel er mee gemoeid was lekte de airco, we hebben er potten onder gezet. En om 23u kwam er nog een loodgieter om te zorgen dat we warm water hebben. Maar voor de rest is het een redelijk appartemenet.
En nu ga ik slapen want mijn ogen vallen tijdens het tikken bijna dicht.
Vandaag is het training voor de jongens en hopelijk loopt alles wat smooter dan gisteren. Op naar dag 2.
Comments