De OS 2020 zijn voorbij, de medailles zijn verdeeld en ik, ik kan sportief tot rust komen.
Het waren fantastische Spelen want ik heb genoten van de sportieve prestaties en de negatieve (uitspraken van reporters, atleten die asiel aanvragen, bijna 500 corona-besmettingen) bijhorigheden wegen hier niet op. Of toch? Het zijn zaken waar we toch moeten bij blijven stilstaan. Er zijn nog te veel mannen die zulke uitspraken in de mond nemen, politiek zal altijd meespelen ook al probeert men dat op de OS te vermijden. En wat corona betreft hopelijk komen er ook daar oplossingen zodat mijn vrouwtje en ik binnen 3 jaar de spelen live kunnen bijwonen.
USA is en blijft de grote medaille-slokop voor China en Japan. Bij die laatste heb ik soms wel een wrange nasmaak maar je bent nu eenmaal het thuisland. Grootste mondiale verrassing is voor mij Nederland, het grootst (36) aantal medailles ooit.
En België ...
... België is 29ste op de medailleranglijst. Is dat goed? Volgens de overgrote meerderheid van de media zijn voor Team Belgium de Spelen geslaagd. 7 Medailles is eentje meer dan in Rio en het hoogste aantal sinds 1948. Ja en we hebben ook nog 26 Olympische diploma's (bij de 8 eerste zijn).
Mag ik daar mijn bedenkingen bij hebben? Hetzelfde liedje wordt elke 4 jaar opnieuw gezongen, het was goed maar volgende keer moet het beter. Men had zich toch voorgenomen om 10 medailles mee naar huis te brengen? Of ben ik fout ingelicht? In sommige sporten zijn we gedegradeerd tot ontwikkelingslanden (oa zwemmen). Zolang we hier met ministers en ambtenaren blijven aanmodderen die geen of bijna geen benul hebben waarover het gaat en hoe men een sportcultuur tot stand brengt gaat er geen verandering optreden. Wat in Nederland kan, kan 'deels' in België ook. We moeten het warm water niet uitvinden, ga in de leer bij onze Noorderburen.
Wat blijft ons sportief het meeste bij? Dat moet ieder voor zich uitmaken. Het is teveel om op te noemen. Superatletiek met OR en WR, zwemmen met hetzelfde resultaat, nieuwe 'spektakel' sporten (waarvan sommigen in mijn ogen echt niet thuishoren op OS, maar wie ben ik), wielrennen van de bovenste plank, ploegsporten waar ik anders nooit naar zou kijken en me nu over de streep getrokken hebben en ga zo maar door. Garcia (Spanjaard met 8 OS op zijn naam), Mac Keon (zwemster met 7 medailles), Dressel (5x goud), Warholm (superWR op 400 horden), Miss Bird (USA basketster met 5 opeenvolgende gouden medailles), en zo kunnen we nog uren doorgaan. maar wat mij het meest zal bijblijven zijn 2 simpele rechtoe, rechtaan mensen, Mieke Gorissen en Bashir Abdi. Zij gaven 2 interviews weg die we met een gouden randje moeten omkaderen. Wat kan sport ook eerlijk en vooral emotioneel zijn. En dit waren echt de Spelen van het immer weerkerende tranendal.
Beste leesvrienden, jullie bedankt om alle dagen mijn schrijfsels te lezen. Het begin was moeilijk maar uiteindelijk waren er gemiddeld meer dan 60 personen die het waagden. BEDANKT en misschien tot een volgende gelegenheid.
Comments